Ksiądz Artur, dawny bliski przyjaciel Konrada, publicznie i krytycznie wypowiada się na temat porzucenia przezeń kapłaństwa. Andrzej szuka uzasadnień dla postępku Artura, co wprawia Konrada w gniew - oczekuje otuchy i pokrzepienia, a nie wykładu o korporacyjnym charakterze Kościoła. Czuje się rozpaczliwie osamotniony. Nie tylko opuścili go bliscy, ale i Bóg, w którego istnienie ostatecznie zaczął wątpić. Wybucha płaczem, Andrzej pociesza go.