Wycieńczona Marta prosi Andrzeja o minutę snu. Po przebudzeniu niszczy swój model, którego fragmenty rozsypują się po całym pomieszczeniu. Andrzej znów próbuje namówić Martę na leczenie. Ta wyznaje, że nie chce być ciężarem dla rodziców, którzy zajmują się już jej chorym bratem Filipem. W dzieciństwie źle zdiagnozowali u niego schizofrenię. Marta wspomina jedyne szczęśliwe wakacje, kiedy Filip przebywał na leczeniu, a ona wyjechała z rodzicami nad morze. Prawie się utopiła, ale nie zawołała na pomoc rodziców, bo nie chciała ich martwić. Marta opowiada o rodzicach, którzy prowadzą wydawnictwo i o wspólnej opiece całej rodziny nad Filipem. Andrzej uświadamia jej, że została obarczona zbyt dużą odpowiedzialnością. Dziewczyna wyznaje, że ma poczucie winy – schizofrenię może wywołać wirus, którym zarazi się ciężarna matka, a Marta przechodziła wówczas ciężką grypę. Andrzej tłumaczy, że nie da się jednoznacznie określić przyczyn schizofrenii. Przekonuje Martę, że nie może kolejny raz poświęcać życia dla spokoju rodziców – musi im powiedzieć o chorobie i rozpocząć leczenie. Marta dzwoni do matki, która jest zajęta. Dziewczyna obiecuje zadzwonić później.