ałożenia krajobrazowe kojarzą się zazwyczaj z rozległym parkiem. Działka państwa Magdy i Wojciecha Nawrockich, położona niedaleko Warszawy, ma wprawdzie 1800 m kw, ale malownicza okolica, na którą ogród się otwiera, a także kępy starych drzew sprawiają, że można się tu poczuć właśnie trochę jak w parku. Już od bramy rozciąga się ładny widok, a wzrok biegnie stąd daleko, aż po rosnące w oddali wysokie olchy i wierzby. Wydaje się, że to właśnie dopiero tam kończy się ogród, choć jego granica przebiega znacznie bliżej. To zabieg zapożyczenia krajobrazu – dzięki „oknu”, jakie tworzą krzewy rosnące na granicy działki, widać odległe drzewa i wyglądają one niczym część ogrodowych kompozycji.
Malowniczy widok przysłonięty jest nieco kulisami z gęstych różaneczników, górujących nad nimi olch i towarzyszącej im poduchy z bylin oraz roślin jednorocznych. Tu połączone są spore grupy niecierpków, bergeni i funkii. Towarzyszą im urocze kanny, czyli pacioreczniki, które co prawda nie zimują w Polsce w gruncie, ale pięknie kwitną, mają dekoracyjne liście i atrakcyjne, czarne owoce, przypominające koraliki. Nad rabatą górują dostojne olchy. Olsza czarna, czyli olcha (Alnus glutinosa), to drzewo charakterystyczne dla polskiego krajobrazu. Rzędy olsz rosną zazwyczaj wzdłuż brzegów potoków czy rzek, mają ażurowe korony i liście długo zielone jesienią. Szyszeczki olchowe, czyli zasuszone owocostany, można zebrać, umieścić w jutowym worku i wrzucić do oczka wodnego. Obniżają one odczyn wody, co pomaga w walce z glonami. To właśnie dla tych drzew właściciele zdecydowali się na zakup działki, która choć długa, nie była pusta.
Aby dowiedzieć się więcej o kilkunastoletniej historii tego miejsca i drzew, siadamy w ich sąsiedztwie wraz z gospodarzami. Na początku pani Magda chciała urządzić ogród sama, ale w trakcie budowy domu wszystko niknęło w glinie. To było ogromne wyzwanie, więc pani Magda zwróciła się o pomoc do firmy projektowej.