Jeremi przychodzi na sesję z ojcem; Marian chciał spotkać się z Andrzejem. Uważa, że terapeuta nie wywiązał się ze swojego obowiązku. Nie poszedł z Jeremim na policję, gdy chłopak zjawił się u niego pobity i roztrzęsiony. Nie powiadomił jego ani żony o zdarzeniu. Andrzej sugeruje, że złość Mariana może brać się z faktu, że syn nie do niego zwrócił się o pomoc. Wskazuje też na suwerenność decyzji Jeremiego. Marian unosi się coraz bardziej. Dla niego Jeremi to jeszcze ciągle dziecko, któremu Andrzej nie pomaga, grzebiąc mu w psychice. Kwestionuje zasadność i skuteczność terapii. Sam wie lepiej, jak pomóc Jeremiemu odzyskać równowagę i radość życia. Wyremontował mu samochód na osiemnaste urodziny, ma dla niego wakacyjną pracę w swoim warsztacie... Normalne życie - tego Jeremi potrzebuje.